بی شک سخنرانی رئیس جمهور کشورمان در مجمع عمومی سازمان ملل در عین دارا بودن مواضع انقلابی ،دارای یک روکش دیپلماتیک در شان یک رجل سیاسی بود ، خروجی این سخنرانی سر دادن ندای منطق و حسن نیت و اتمام حجت از سوی جمهوری اسلامی ایران برای جهانیان و بالاخص آمریکا و متحدانش در جهان بود.
بعد از ان هم فضای رسانه ای که تشنه دیدن ایران و آمریکا بر سر میز مذاکره بود شاهد دیدار وزیر خارجه دو کشور و سرانجام ارتباط تلفنی دو رئیس جمهور گشت که این موضوع موجب نگرانی یک عده و شادی دیگران ساده اندیش گردید.
آنچه مطمئنا درباره آمریکا و مذاکره با این کشور باید بیان نمود آن است که پس از سابقه دشمنی و اعمال ددمنشانه این کشور در مورد ملت رنجکشیده ایران ،خوش بین بودن به مذاکره با این کشور حماقتی بزرگ است اینکه گمان کنیم شیطان بزرگ این بار از در دوستی برآمده و در پی به رسمیت شناختن منافع ملی ایران اسلامی است.
ممکن است ما دیگر آن میش اوایل انقلاب نباشیم که نیستیم اما حقیقتا آمریکا همان گرگ است که سلام بی طمع نمی کند و توبه او مرگ است! البته این موضوع را هم نباید از نظر دور داشت که به اذعان آگاهان بین المللی قدرت این گرگ نسبت به روزگار پیشین بسیار افول کرده است اما باز باید آگاه بود که بارها و بارها او زخم خورده از حرکت ها و مواضع انقلابی و استکبار ستیزی جمهوری اسلامی بوده و هست!
امیری حسین و نعم الامیر